Woensdag 16 november was het dan eindelijk zover en voelde ik mij zeer vereerd om samen met de winnaars van de Castro Marim Zomertour editie 2017, Thomas Hoyer en Jan Krivka en nog 6 andere gepassioneerde golfers af te reizen naar het zonnige Portugal om deel te nemen aan de Castro Marim Cup op het gelijknamige Castro Marim Golfe resort. Het resort bestaat ondermeer uit 3 prachtige lussen van 9 holes, prima oefenfaciliteiten en een fraai clubhuis, waar je je snel helemaal thuis voelt. We verbleven in ruim uitgeruste villa’s, waar het ons aan niets ontbrak.
Toch enigszins onder de indruk van al deze luxe leek het ons verstandig om toch deze eerste dag nog even te oefenen bij de buren op golfbaan Quinta do Vale. Een uitdagende baan, die ons deed beseffen dat golfen in Portugal toch wel even iets anders is dan golfen op een baan in ons platte polderlandje. Bij de eerste tee popte dan ook bij mij het begrip “doorroleffect” op. In hoeverre bepaalt dit de clubkeuze? De hele ronde probeerde ik dit effect te doorgronden, wat helaas niet lukte. Ook mijn perfecte afslag op hole 18 eindigde net voor de green in de waterhindernis. In het clubhuis werd ik enigszins gerustgesteld door het bedankje voor het vinden van de bal van een van de golfer’s uit de flight achter ons. Zijn bal trof ik aan op het stenen bruggetje die de green met de fairway verbind.
De volgende dag begonnen we vol goede moed en goed uitgerust aan ons eerste rondje op Castro Marin: de Grouse – Guadiana luscombinatie. De Grouse lus is later toegevoegd, maar sluit goed aan op de andere lussen. De Guadiana lus vond ik het mooist. Hier speelde ik dan ook meteen mijn beste golf. Elke afslag was een feest vanaf de verhoogde tee-boxen. Het doorrolfeffect bleef een relevante factor en een clubje meer nemen voor de approach was ook geen overbodige luxe voor het bereiken van de vaak ook hoger gelegen greens. Terug in het clubhuis was ik blij verrast dat we bitterballen konden bestellen. ’s Avonds gingen we uit eten in een dorpje met een indrukwekkende naam: Vila Real de Santo António, waarschijnlijk bedoeld om de Spanjaarden buiten de deur te houden. Het eten maakte echter onvoldoende indruk op ons en we besloten dan ook als Hollanders tot een geuzenactie: we gaan het morgen anders, beter en goedkoper doen.
Op vrijdag speelden we de combinatie van de Guadiana en Atlantic lussen. Een mooie uitgebalanceerde combinatie van holes, met een hole (hole 3) , waar de dames ook een keer eerst mogen afslaan. Hier werden we nog even aan herinnerd door de Nederlandse flight achter ons, waarvan de meneer zijn vrouw dit had uitgelegd en ook had aangegeven dat ze vol kon uithalen. Dit konden wij uiteraard niet waarderen en lieten het haastige stel snel door. Tijdens de ronde bevestigde Marco zijn reputatie als balkunstenaar, door een par te maken op de lastige par-4, hole 9 met 4 unieke slagen die in geen enkel golfboekje staan beschreven. De vorige dag had hij ditzelfde kunstje geflikt op een par 3! Jeroen bewees zich als de driver specilialist. Elke hole greep hij naar de lange stok en wist deze onnavolgbaar te hanteren voor een drive met de juiste lengte ongeacht de lengte van de hole. Na afloop van de ronde ontpopte Jeroen zich ook nog eens als sterrenkok. ’s Avonds in de grootste villa maakte hij voor ons een heerlijk rustiek gerecht klaar in Hollandse stijl met locale Portugese ingrediënten en uiteraard ijs na.
Sommige mensen gaan naar Portugal voor spiritualiteit en meditatie. Golfers gaan naar Monte Rei. Op zaterdag was het onze beurt. Monte Rei is een belevenis. Via een mooie toeristische route met typische Portugese weggetjes kom je aan bij de Monte Rei Golf & Country Club. Portugal heeft geen koning meer, maar als deze er nog zou zijn, dan woonde hij op Monte Rei en niet in dat gekke paleis bij Lissabon. Bij aankomst werd onze auto geparkeerd en werden onze tassen klaargezet op de buggies. Ondertussen struinden wij door het prachtige clubhuis. Vervolgens werden we naar de ruim opgezette practice area geleid waar de ballen, netjes gestapeld, op ons lagen te wachten en waar een bloedsnelle oefengreen ons een duidelijke indruk gaf van de snelheid die we in de baan konden verwachten.
We begonnen volledig in de flow aan ons rondje, gegrepen door de magie van de baan en afgeleid door rivaliserende (lees botsende) hoentjes (grouse). Bij een lange par 5 van dik 500 meter sloeg bij mij na een mislukte drive de ballenstress toe. Ik had mij voorgenomen dat ik voldoende had aan 12 limited edition ballen voor dit rondje. Zit je bij je drive echter niet in de zone dan ben je bijna zeker je bal kwijt: alle diepe rough dient op Monte Rei beschouwd te worden als een waterhindernis. Elke hole, fraai ontworpen door Jack Nicklaus, is een verhaal apart en daagt je telkens weer uit om toch weer een perfecte drive te slaan. Het mooie is, dat een mooie drive ook wordt beloond met een beter uitzicht op een fraaie green. Het was moeilijk afscheid te nemen van zo’n bijzondere plek. Als je Monte Rei voor de eerste keer bezoekt, krijg je echter een mooi aandenken mee in de vorm van een bag tag, met daarin jouw naam gegraveerd.
Zondag, 19 november, was de laatste en beslissende dag van de Castro Marim Cup. Alle opties om te winnen lagen nog open. Na geïnspireerd te zijn door Willem’s interne dialoog om de heupen erin te gooien en na mijn ballenstress overwonnen te hebben, was er geen sprake meer van interne frictie. Met uitzondering van 1 hole zat ik de hele dag in de zone en genoot ik met volle teugen van de wederom perfecte omstandigheden. Mijn rondje met een netto score van 74 was genoeg om de Cup (met ballen) te winnen. Thomas Hoyer werd met 1 punt verschil 2e en Jeroen ‘s-Gravendijk behaalde de 3e plaats.
Ik wil alle deelnemers nogmaals hartelijk bedanken voor een onvergetelijke vakantie op Castro Marim en uiteraard Castro Marim bedankt voor de mooie villa’s en de gesponsorde prijzen van de zomertour voor de winnaars.
Keep swinging!
Jacob van der Wagen.
Terug naar overzicht
© 2018 GolfVereniging Nederland | KvK 24297814